یه ای وی آی اِن
میخوام برات یه ذره از حال و روزم بگم ازگذشتم، از چیزایی که درونم داره میگذره
اینارو نوشتم که خونده باشم
واس همینم هست که میخونمش که گوش کنی...

چهار پنج سال پیش وقتی دوست دخترم رفت
شدم یه آدم پر دردو کم حرف
من موندم و قلم و دفتر
خوشی کَلَّش گرده و کُلّش یه لحظه است
دیگه لا آدما تاب نخوردم
یاد گرفتم که دیگه نباشم منتظر
بدبین شدم به همه آرزو ها
آخه به هر دری زدم دیدم باز نشد دره
فهمیدم همه رفاقتا کشکه
وقتی رفیقت تو مشکلات میگه به من چه
اون که بودی پیش مرگش
میکنه ترکت تا که درد توی تنتم بیشتر شه
فهمیدم که آدما تو دل حسودن
فهمیدم همه برده پول کلونن
فهمیدم انقد بد شانسم که یه بار شانس در خونمو زد و من خونه نبودم هه
گم شدم لای تنهایی
که همه جا پخشن و مث خودم میچرخن سر پایین هدفون تو گوش،
کسی با خبر نمیشه اگه منو از رو زمین برداری
فردم و باهاش انس گرفتم
یه روز لا عددا گم شد زوج قصه ام
خدا بهترین هدیه زمان به من بود
آره این برد قسمته چون

هر وقت یه جا تنها شدم
خدا بهم گفت من با تو ام
آدما رو ببخش و بگذر ازشون
دعا کن چون میشنوم حرفاتو من

شبا میرم بیرون قدم میزنم
مینویسم چیزایی که از تو سرم میگذرن
لمس میکنم خدارو تو هر خط
میگیرم از وجودش برکت و میکنم حرکت
روزگارم رو روال و/ روی دوشم کوله بار و/
با نگاهی کوچه ها و/ طعم خوب بوسه ها رو/ مرور میکنم
گاهی از دوره خاطراتم احساس غرور میکنم
یه، یه کامه عمیق یه فلش بک
زنگ تفریحا فوتبال با یه تشتک
تو یه تیم من و مزدک بودیم ته دلقک
همه چیز روی غلتک اوو
واسمون همه چیز توپ بود
زود زود میشنیدیم خبرای خوب خوب
شاد میشدیم با پفک و چوب شور
بیخیال جامعه که پر کمبود بود
ولی حالا دیگه همه چی عوض شده هر روز مسئولیت بیشتره
داره فشار میاره روی دوش من و روزگارم هرجور هست میگذره
آخه هر وقت خستم از آدما قبل اینکه سختیا واسم زیاد شه
یه دفعه ای به خودم میگم بیخیال داشم این رسمشه یادم میاد که

هر وقت یه جا تنها شدم
خدا بهم گفت من با تو ام
آدما رو ببخش و بگذر ازشون
دعا کن چون میشنوم حرفاتو من